Can'ım doğmuş, bugün tam 1 yaşında olmuş...

09 Ağustos 2014 Cumartesi günü sabahı nasıl da normal başlamıştı her şey… Benim kasıklarımdaki ağrı olsa olsa bir önceki günün yorgunluğu olabilirdi zaten… Akşama kadar ayakta durmasam koşturmasam olmazdı tabi ki… Ne olduğunu anlayamadığım bir anda düzenli sancılarım 2 dakikada 1’e düştüğünde, Boğaziçi Köprüsünün tam üzerindeydik…

Hastanenin acil servisinden kendimi nasıl içeri attım bilmiyorum… Doğuruyorum ben dediğimde, yüzüme alaycı bakan hemşirenin yüzü, az sonra gelen nöbetçi doktorun, “doğuruyorsun, çocuk gelmiş, sakın ıkınma, seni ameliyathaneye almak zorundayız” demesiyle, donup kalmıştı… 

Hatırladığım tek şey, henüz doğuramam, annem gelmedi daha diye ağlayıp durmamdı… ne ilginçtir, insanın gerçekten ihtiyacı olan her anda, aklına ilk annesinin gelmesi…

annelik, yaşadığım en yüce duygu… kadın olmamın, eş olmamın, kız olmamın, mektepli olmamın, okumuş olmamın, çalışan olmamın, müdür olmamın, tüm olmuşluklarımın önüne geçen unvanım…  bana ikinci defa yaşattırdın bu yüce duyguyu… ikinci defa çektim içime, hapsettim o cennet kokuyu… 

anneyim ben… avuçlarım senin ellerin için eldiven… kollarım senin yastığın… sesim sana ninni… kalbim senin kalbin… yeryüzünde cennetimsin sen… küçük adamım, koca yüreklim… 

Senin adın CAN… hayatımın CANı cananı olmak için geldin dünyaya… capCAN’lı günler getirdin bana…