Zeynep mi beni çok zorladı, benim mi sabır sınırım altlardaydı bilinmez. Akşam Duygu'lar vardı, ben yemek yedirmeye uğraşıyordum Zeynoşa, onun odasında. O her zamanki gibi yememek için bir sürü şey yapıp,kaçıp duruyordu.... Ben de bağırdım ona, ama epey bağırdım :(
Sonra Efe geldi odaya, Efe'ye baktı baktı sen git dedi, ne oldu, neden gitsin Efe dedim.
SENİN BANA BAĞIRDIĞINI GÖRMESİN dedi... Hayatımda duyduğum en ağır cümlelerden biri oldu, başladım ağlamaya, ben ağladım, Zeynep ağladı. Hatta bir de ağladığımızı kimse görmesin diye gidip odasının kapısını kapattı...
Bir daha bağırmıycam diye büyük sözler veremem(keşke bağırmasam) ama bir daha arkadaşlarının olduğu bir ortamda asla ama asla bağırmayacağım ona, bu da benim anne sözüm olsun, geçsin kayıtlara...
Canım kızım, hisli, duygulu kızım benim... Sen ve kardeşin benim herşeyimsiniz şu hayatta... Ne olur bir an bile şüphe etme, bazen istemeden bağırsam da, hayatta olma nedenimsiniz siz benim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder